Een nieuw verhaaltje op mijn blog: Inspiratie

Tik het volgende in op de zoekbalk en je komt op mijn blog voor verhalen, observaties en gedachten:

https://atelierpruimboom.wordpress.com Leuk? Als je me wilt volgen kun je je abonneren op atelierpruimboom.wordpress.com

Inspiratie

Om 7 uur ging het alarm van zijn telefoon af. Godzijdank had hij dat vannacht nog weten op te brengen; het alarm instellen. Goede wil genoeg … Moeizaam reikte zijn arm vanuit het bed naar het nachtkastje om het ellendige ding het zwijgen op te leggen. Daarna draaide hij zich kreunend nog eens om.

Het viel niet mee allemaal.

Nu nog even blijven liggen, maar vooral niet weer in slaap vallen, vooral niet in slaap vallen …

Om half 11 werd hij gebeld, op zijn vaste telefoon dit keer. Gijs schrok wakker, nu écht, pakte zijn mobiel en keek met een verwilderde blik hoe laat het was. Hij vloekte binnensmonds; een gat in de dag! Moeizaam ging hij rechtop zitten, de telefoon rinkelde onverstoorbaar door. Gijs liet hem overgaan maar het geluid was niet te harden zodat hij uiteindelijk met onzekere voeten uit bed stapte, koers naar de huiskamer zette en opnam. Tuut-tuut-tuut.

Shit! Alweer ontschoot hem een verwensing aan het goddelijk adres. Met de hoorn aan de hand probeerde hij te bedenken wie hem gebeld kon hebben. Was hij door zijn mobiel heen geslapen? Had hij een afspraak gemist? Nee, dat was onmogelijk. Vandaag was een werkdag, dus principieel geen afspraken. Schouderophalend verdween hij in de badkamer. Snel wendde hij zijn gezicht van de spiegel af. Hij voelde weerzin bij het beeld dat hij zag.

Ondertussen was het kwart voor 11 geworden. De halve ochtend was alweer naar de Filistijnen. Eigen schuld, had hij gisteren maar niet moeten blijven plakken, maar god, het was zo’n geweldige avond geweest, de geestdrift was zo hoog opgelaaid, discussies tot diep in de nacht… , nieuwe plannen. Verdomme, als kunstenaar ben je toch al zo veel alleen aan het tobben, werkelijk alles moet uit jezelf komen, mag je dan alsjeblieft eens van het gezelschap van collega’s genieten? Of niet soms?!

Eerst maar even douchen. Misschien dat die houten kop dan wat ontdooit. Ruim een kwartier stond Gijs onder de warme waterstraal, er trad echter geen verbetering op in zijn toestand. Met een lam kloppend gevoel tegen zijn schedel zette hij koffie. De geïnspireerde stemming van gisteravond was nu geheel en al verdwenen, een soort matheid had de plaats ervan ingenomen. Gisternacht kon hij bijkans niet in slaap komen vanwege de overweldigende inspiratie, nu leek hij wel levensmoe. Hij had wel tien schilderijen kunnen maken, tenminste, zo voelde het, maar toen hij om 4 uur in de nacht in zijn atelier stond viel het toch nog vies tegen allemaal. Ontmoedigd was hij naar bed gegaan, zichzelf zwerend dat er morgen weer echt gewerkt zou worden. De klad zat er toch al zo in. Al vijf dagen leek het alsof zijn armen aan zijn lichaam geketend zaten, geen kwast had hij meer aangeraakt. Per dag waren de frustratie en schuldgevoelens toegenomen, hij was volledig vast komen te zitten. Als een kat lopend om de hete brij, zo was hij bezig geweest; het atelier opruimend, telefoontjes plegend, nog maar weer eens wat opruimen, boodschapjes doen, afspraken maken, maar schilderen; ho maar! Hij, een kunstenaar? Laat me niet lachen, van het slechte soort dan toch zeker, dacht hij vernietigend.

De koffie was op. Zijn horloge wees kwart voor twaalf. De dag was alweer bijna om. Eerst nog even naar het toilet. Nu nog even tanden poetsen. En toen, als een sprong in het diepe, stapte Gijs zonder enige aarzeling, manmoedig, zijn atelier binnen. Hij trok, zonder verder nadenken, zijn overall aan, pakte zijn palet en drukte er hoopjes verf op; eerst zwart, dan de blauwen en vervolgens via de gelen naar het rood. In het midden een flinke klodder wit. Hij pakte de pot met kwasten, vulde de potten met water en trok een doek uit het rek. Een immense rust kwam over hem.

Een kater? Gijs merkte het niet, hij glimlachte; hij was aan het werk.

Marianne Pruimboom

8 mei 2018